(એજન્સી) નવી દિલ્હી, તા.૯
જ્યારે હિરલ પટેલે ધોરણ ૧૨માં ૯૯.૨ પર્સન્ટાઇલ મેળવ્યા, ત્યારે તેણીને લાગ્યું કે ચાર્ટર્ડ એકાઉન્ટન્ટ બનવાનું તેનું સ્વપ્ન હવે નજીક છે. પરંતુ પહેલા પગલા સીએ ફાઉન્ડેશન પરીક્ષા માટે કોચિંગ ક્લાસે સ્વપ્ન લગભગ ચકનાચૂર કરી નાખ્યું. ફી ૨૮,૦૦૦ રૂપિયા હતી, જે તેના પરિવાર માટે પરવડે તેવી અશક્ય રકમ હતી. નિરાશ થઈને, તેણીએ તેના પિતા, જે એક સિક્યુરિટી ગાર્ડ હતા અને મહિને ૧૧,૦૦૦ રૂપિયા કમાતા હતા ને ફોન કરીને કહ્યું કે તે હાર માની લેશે. તેમણે એક ક્ષણ માટે થોભ્યા પછી જવાબ આપ્યો, જો મારે તને શિક્ષિત કરવા માટે અમારું ઘર વેચવું પડે, તો હું કરીશ. ક્યારેય તારું સ્વપ્ન ન છોડ. આ અઠવાડિયે, જ્યારે સીએ ફાઇનલના પરિણામો જાહેર થયા, ત્યારે હિરલ તેના સ્વર્ગસ્થ પિતા અશોક પટેલના ફોટોગ્રાફ સામે ઊભી રહી અને તેમને સલામ કરી. તેની આંખો આંસુઓથી ભરાઈ ગઈ, તેણીએ ફફડાટથી કહ્યું, મેં કરી બતાવ્યું, પપ્પા. તે ફક્ત એક વ્યાવસાયિક સીમાચિહ્નરૂપ નહોતું; તે એક એવા માણસને શ્રદ્ધાંજલિ હતી જેણે તેના પર વિશ્વાસ કર્યો હતો જ્યારે તેણીને પોતાના પર ભાગ્યે જ વિશ્વાસ હતો. સીએ બનવાની હિરલની સફર લાંબી અને સજા આપનારી હતી. તેણીએ સીએ ઇન્ટરમીડિયેટ પરીક્ષા પાસ કરવા માટે છ પ્રયાસો કર્યા અને ફાઇનલ પાસ કરવા માટે ચાર પ્રયાસો કર્યા. રસ્તામાં, તેણીએ તેના પિતાને હૃદયરોગના હુમલાથી ગુમાવ્યા, હતાશા સામે લડ્યા અને સતત આર્થિક તંગીનો સામનો કરવો પડ્યો. પરંતુ તેણીએ નોકરી છોડવાનો ઇનકાર કર્યો. જ્યારે હું પહેલી વાર નાપાસ થઈ, ત્યારે પપ્પાએ મને કહ્યું હતું કે જ્યારે હું સીએ બનીશ ત્યારે તેઓ મને સલામ કરશે. તેમનું ટૂંક સમયમાં જ નોકરી પર અવસાન થયું, પરંતુ તેમના શબ્દો મારા માટે મહત્ત્વપૂર્ણ બની ગયા,હિરલ યાદ કરે છે, તેનો અવાજ તૂટી રહ્યો છે. પટેલ પરિવાર પૂર્વ અમદાવાદના કૃષ્ણનગરમાં એક જર્જરિત ઇમારતમાં એક સાંકડા1BHK ફ્લેટમાં રહે છે. તેના પિતાના મૃત્યુ પછી, તેની મોટી બહેન-જે બાગાયતમાં t MSc કરે છે-એ હિરલના શિક્ષણ માટે નાણાંની જવાબદારી સંભાળી. પૈસા હંમેશા તંગી રહેતી હતી, પરંતુ અમે બધાએ કરેલા બલિદાનને કારણે સફળ થયા, હિરલે કહ્યું. હવે જ્યારે મેં સીએ પાસ કરી લીધું છે, ત્યારે મારું પહેલું લક્ષ્ય મારા પરિવારને સારું જીવન આપવાનું છે. મારા માટે તેમણે સહન કરેલી બધી મુશ્કેલીઓ પછી તેઓને આરામ મળવો જોઈએ. પરિવારની આર્થિક મુશ્કેલીઓ વર્ષો પહેલા શરૂ થઈ હતી. હિરલના પિતા એક સમયે એક નાની ટીવી રિપેર દુકાન ચલાવતા હતા, પરંતુ એલસીડી સ્ક્રીન અને પછી સ્માર્ટફોનના આગમનથી તેમની કુશળતા કાલગ્રસ્ત થઈ ગઈ. હિરલે કહ્યું, તેમને દુકાન બંધ કરીને પાવર કંપનીમાં સુરક્ષા ગાર્ડ તરીકે કામ કરવું પડ્યું. તેમની આવક અમારા છ લોકોના પરિવારની થાળીમાં ખોરાક મૂકવા માટે ભાગ્યે જ પૂરતી હતી. જ્યારે મારી દાદીને ડિમેન્શિયા થયો, ત્યારે હું ઘરમાં ઘોંઘાટથી બચવા માટે દુકાનમાં અભ્યાસ કરતી હતી. પછીથી, જ્યારે અમારે દુકાન છોડવી પડી, ત્યારે મેં એક મિત્રના ઘરે અભ્યાસ કર્યો. તેના પિતાના અવસાન પછી, હિરલનો નિર્ણય ડગમગ્યો. મેં આત્મવિશ્વાસ ગુમાવ્યો અને ઘણી વખત નિષ્ફળ ગઈ. એવા દિવસો આવ્યા જ્યારે મને લાગ્યું કે હું હવે તે કરી શકીશ નહીં, તેણીએ સ્વીકાર્યું. જો મારી માતા, બહેન અને મારા બોસ, કરીમ લાખાણી ન હોત, તો હું નોકરી છોડી દેત. લાખાણી, જેમના માર્ગદર્શન હેઠળ હિરલે પોતાનું લેખન કાર્ય પૂર્ણ કર્યું, તે એક માર્ગદર્શક અને ભાવનાત્મક મિત્ર બન્યા. તેમણે મને પુસ્તકાલયમાં દાખલ કર્યો, મને માર્ગદર્શન આપ્યું અને પિતાની જેમ પ્રેરણા આપી, તેણીએ કહ્યું. મારી માતાએ ક્યારેય મારામાં વિશ્વાસ કરવાનું બંધ કર્યું નહીં. તે મને ફક્ત એક વાર એમ કહીને પ્રોત્સાહિત કરતી રહી. તેમણે મને આગળ વધવાની શક્તિ આપી. જ્યારે તે તેના પિતાના ફોટોગ્રાફ સામે ઉભી રહી, ત્યારે તેની સફળતા એક સિદ્ધિ ઓછી અને નિભાવેલા વચન જેવી વધુ લાગી. એક છોકરી કંઈ પણ કરી શકે છે જો તેણીને તેના પિતાના આશીર્વાદ અને પરિવારનો ટેકો હોય.